Kolombiya’da geçiyor kitabımız. Yokluk içinde, izbe yerlerin tam ortasında, hayatını sürdürmek zorunda olan insanlar.
Damaris ve Rogelio evli bir çift. En büyük istekleri bir çocuklarının olması. Tüm çabalarını da bu yolda harcıyorlar ama isteklerine erişemiyorlar. Bazen hayatta ne kadar çabalarsanız çabalayın olmayan şeylerin olduğu gibi.
Rogelio bu durumu daha kolay atlatan taraf. Kitap daha çok Damaris ve onun etrafında şekilleniyor. Anneliği en içinde hisseden Damaris’in karşısına bir gün bir köpek çıkıyor. Sanki aradığı tam da buymuş gibi sarıp sarmalıyor Damaris bu köpeği. Tüm anneliğini onda deniyor. Çocuğuna vereceği ismi bile veriyor: “Chirli”. Tüm dünyası tam da o olmuşken Chirli bir gün kaçıp gidiyor, günlerce ortadan yok oluyor. Dönüp geldiğinde ise artık tek başına değildir. Hamiledir Chirli. İşte kitabın değişmeye başladığı nokta da tam burasıdır. Bir insanın ne kadar ileriye gidebileceğinin, olduğundan nasıl zıt bir hâle gelebileceğinin örneğini okuyoruz bundan sonra. Acımasızlığın, vahşetin, hırsın insanın gözünü nasıl kör ettiğini. Yaşanan travmaların etkisinin hiç azalmadan devam ettiğinin ve bir gün büyük bir patlamaya sebep olabileceğinin.
Oldukça farklı bir metin “Köpek.” Yalın bir dil, akıcı bir anlatım, kısacık bir kitap. Tüm bunlara rağmen bana o duyguyu geçiremedi maalesef. Etkilenemedim. Farklı bir tarz okumak isteyenlere tavsiye ederim. Sevgiler ❤
- Begüm Mermutlu Akçay
